Neoliberalni bankarski sistem stvara i do 95% novca u opticaju, putem davanja kredita. Samo 5% novca u opticaju je, u tom odnosu, emitovan od strane centralne banke, odnosno države. Ovaj odnos je omogućen sistemom delimičnih rezervi, prema kome se odnos depozita i kredita može odrediti u srazmeri do 1:9. To znači da na 1 dinar depozita banka može odobriti 10 dinara kredita. Na taj način količina novca u opticaju zavisi od količine uzetih kredita. Dakle, najveći deo novca odobrenog kao kredit ne postoji, već se stvara kao dug, u trenutku odobravanja kredita. Banka tako odobrava kao kredit i sredstva koja nema, što bi se moglo smatrati prevarom, da nije dopušteno državnom regulativom. Kreirani kreditni novac bez pokrića obavezuje onoga koji ga je uzeo da ga vrati sa kamatom, i tako od njega stvara modernog roba. Ropstvo se zasniva na moći stvaranja novca.
Ako se novac stvara kao dug, a ne samo kao zarada, subjekat koji ga uzima na zajam postaje rob tog duga, uvećanog za kamatu. Na drugoj strani su oni koji novac pozajmljuju, te oni postaju moderni robovlasnici. Obzirom da dužnik, pored glavnice, duguje i kamatu, njegov robovski status se, tim dodatnim opterećenjem, pogoršava. Tako je novac koji treba da bude sredstvo razmene postao sredstvo porobljavanja ljudi. Dug se međutim ne otplaćuje radom kod robovlasnika-kreditora. Dug se otplaćuje na posredan način, prodajom svojih proizvoda i usluga, najamnim radom kod trećih lica ili prodajom imovine dužnika. Moderni robovlasnik (kreditor, poverilac) ne poseduje neposredno roba. On raspolaže kreditom, fiktivnim, elektronskim, nepostojećim novcem, po odobrenju države, sa kojim zadužuje dužnika-roba. ...
Neoliberalni bankarski sistem stvara i do 95% novca u opticaju, putem davanja kredita. Samo 5% novca u opticaju je, u tom odnosu, emitovan od strane centralne banke, odnosno države. Ovaj odnos je omogućen sistemom delimičnih rezervi, prema kome se odnos depozita i kredita može odrediti u srazmeri do 1:9. To znači da na 1 dinar depozita banka može odobriti 10 dinara kredita. Na taj način količina novca u opticaju zavisi od količine uzetih kredita. Dakle, najveći deo novca odobrenog kao kredit ne postoji, već se stvara kao dug, u trenutku odobravanja kredita. Banka tako odobrava kao kredit i sredstva koja nema, što bi se moglo smatrati prevarom, da nije dopušteno državnom regulativom. Kreirani kreditni novac bez pokrića obavezuje onoga koji ga je uzeo da ga vrati sa kamatom, i tako od njega stvara modernog roba. Ropstvo se zasniva na moći stvaranja novca.
Ako se novac stvara kao dug, a ne samo kao zarada, subjekat koji ga uzima na zajam postaje rob tog duga, uvećanog za kamatu. Na drugoj strani su oni koji novac pozajmljuju, te oni postaju moderni robovlasnici. Obzirom da dužnik, pored glavnice, duguje i kamatu, njegov robovski status se, tim dodatnim opterećenjem, pogoršava. Tako je novac koji treba da bude sredstvo razmene postao sredstvo porobljavanja ljudi. Dug se međutim ne otplaćuje radom kod robovlasnika-kreditora. Dug se otplaćuje na posredan način, prodajom svojih proizvoda i usluga, najamnim radom kod trećih lica ili prodajom imovine dužnika. Moderni robovlasnik (kreditor, poverilac) ne poseduje neposredno roba. On raspolaže kreditom, fiktivnim, elektronskim, nepostojećim novcem, po odobrenju države, sa kojim zadužuje dužnika-roba.
Pored glavnice dužnik duguje i kamatu. Kako bi se dodatni novac za kamatu stvorio potreban je eksponencijalni rast proizvodnje, odnosno privrede, kojim se ubrzano iscrpljuju resursi planete.
U monetarno-finansijskoj sferi treba razlikovati, sa jedne strane, društveni sloj koji je na izvoru novca, potom posrednike u novčanoj sferi i, sa druge strane, konzumente novca – dužnike.
Društveni sloj blizak izvoru novca se nalazi u državnom aparatu. Svoje privilegovane pozicije ovaj sloj zasniva na štampanju novca, na uzimanju kredita u ime i za račun poreskih obveznika, tj. građana, i na prikupljanju državnih prihoda (poreza i doprinosa) koje su građani dužni plaćati državi. Državni aparat svoje prihode teži da ostvari nezavisno od uspešnosti vršenja svoje društvene funkcije, čak i u slučaju lošeg rada.
Bankarski sistem je posrednik u monetarno-finansijskoj sferi, vrlo blizak izvoru novca, sa mogućnošću stvaranja novca, ijako bi ta funkcija morala biti samo privilegija države. Kada je bankarski sistem u privatnom vlasništvu on značajno crpi državne resurse i preliva ih u privatne džepove. Kako bi kompenzovala gubitke koje ima kroz bankarski sistem , usled privatne kontrole banaka i kredita koje država uzima od banaka, država je primorana da naplaćuje veće poreze i doprinose, odnosno da dodatno opterećuje građane i privredu.
Treći društveni sloj u monetarno-finansijskoj sferi su konzumenti novca, tj. ostali građani i privredni subjekti. Oni svoju zaradu ostvaruju na tržištu i zavise od tržišnih kretanja. Nemaju mogućnost uzimanja kredita u tuđe ime i za tuđ račun, tj. u ime i na teret poreskih
obveznika, te moraju voditi računa o svojoj kreditnoj sposobnosti. Takođe oni državi duguju poreze i doprinose. U monetarno-finansijskoj sferi položaj ovog društvenog sloja je najlošiji.
Nezavisno od finansijskog ropstva koje postoji u okviru jedne države (interno), i koji se zasniva na blizini izvoru novca, postoji i međunarodno finansijsko ropstvo (eksterno), koje se zasniva na prisvajanju resursa jedne države od strane druge države, odnosno od strane multinacionalnih kompanija.
Posle Drugog svetskog rata, kao valuta najjače, u ratu neoštećene privrede, koja je pomagala obnovu ostatka sveta, dolar SAD je postao svetski novac, stvaranjem finansijskih obaveze SAD prema samoj sebi. Dolarom je izmiren najveći deo međunarodnih transakcija. Sav kreditni potencijal stvoren od strane SAD je međutim, i nakon obavljene bezgotovinske transakcije, odnosno plaćanja, zadržavam u okvirima jedinstvenog eurodolarskog bankarskog sistema. Stvoren je interbankarski lanac sukcesivnih zajmova i depozita, između više banaka, kojim se usmeravaju fondovi, sve dok ih ne oduzme iz lanca neki krajnji korisnik koji ih konvertuje u domaću valutu. Krajnji korisnici su međutim mogli biti samo zemlje konvertibilne valute. Pošto bankarski sistem nekonvertibilnih zemalja u razvoju svoje devizne rezerve drže u stranim bankama eurodolarskog sistema, konverzija u domaću valutu, u njihovom slučaju, ne prekida interbankarski lanac. Interbankarski lanac formiran u okviru transnacionalnog bankarskog sistema je plodno tle za multiplikaciju depozita, zbog odsustva nadzora nacionalne monetarne vlasti, zatvorenog kruga banaka učesnica, bezgotovinskog platnog prometa, razvijenog interbankarskog spoja koji je pored centrala takođe uključivao domaće i „off shore“ podružnice.
Obzirom da su dati krediti prevazilazili visinu depozita i do trideset puta, u međunarodnim transakcijama je stvorena značajna količina novca bez pokrića. Tako emitovani svetski novac izlazi van granica države u kojoj je emitovan i cirkuliše na svetskom tržištu. On se, po pravilu, ne vraća u tu državu, iz razloga što su cene roba, usluga, nekretnina i rada u toj državi znatno veće nego u manje razvijenim krajevima sveta. Kada bi se sav svetski novac istovremeno vratio u zemlju u kojoj je emitovan izvršio bi veliki pritisak na tržište, te bi došlo do znatnog skoka cena nekretnina, roba i usluga, jer bi količina novca u opticaju bila znatno veća od količine dobara na raspolaganju, tj. došlo bi do hiperinflacije. Novac bi bio znatno obezvređen. Međutim, ogromna količina svetskog novca se zadržava u inostranstvu, van zemlje u kojoj je emitovan, a samo manje količine se povremeno tamo vraćaju. Tržište za plasman ovog svetskog novca je otvoreno inplementacijom neoliberalne politike u nerazvijenim zemljama i zemljama istočne Evrope, koje su se našle u tranziciji ka tržišnoj privredi. Za to je u istočnoj Evropi korišćen proces privatizacije, nakon što je, raznim metodama pogrešnog gazdovanja, privreda dovedena u ozbiljne poteškoće, a privredni kapaciteti obezvređeni. Pored toga se, od tih nerazvijenih zemalja, radi učlanjenja u međunarodne organizacije ili dobijanja kredita, traži sprovođenje raznih infrastrukturnih investicionih projekata koji ne doprinose stvaranju nove vrednosti, niti ekonomskom napretku tih zemalja. Ove države se tako dodatno osiromašuju dodeljivanjem visokih kredita za te infrastrukturne projekte, na kojima radove po pravilu izvode multinacionalne kompanije kojima na kraju ta sredstva pripadnu, te se tako krug zatvara-nerazvijena zemlja dobije infrastrukturni objekat (auto put i slično), a kreditor njene privredne resurse.
Neoliberalni finansijski sistem se zasniva na beskonačnom rastu, na teritorijalnim i funkcionalnim oblicima finansijskog ropstva, na privilegijama emitera novca i sa njima povezanih banaka koje stvaraju najveću količinu novca, na monopolima raznih vrsta, na tretiranju novca kao vrednosti, a ne kao mere vrednosti.
Monetarni sistem, zasnovan na kreditu, kamati i profitu, predstavlja institucionalizovani oblik ljudskog egoizma. Novac se u neoliberalizmu ne stvara za opšte dobro, već prvenstveno u skladu sa potrebama i interesima privilegovanih grupa. U njihovom interesu se u opticaj puštaju veće količine novca od potrebnog, što rezultira i dodatnom, nepotrebnom proizvodnjom, bez mogućnosti njenog plasmana na tržište, što dalje rezultira nenaplativošću dugova. Anomalije u monetarnoj i finansijskoj sferi su dovele do nepotrebnog trošenja resursa planete, seče šuma, devastiranja prirode i klimatskih promena, do izgradnje nepotrebnih objekata i postrojenja. Kada bi se popisale prazne proizvodne hale i objekti, neiskorišćeni poslovni i trgovinski prostori, prazne kuće, stanovi i lokali, količine neprodate robe, površine posečenih šuma, rast količina CO2 i drugih otrova u atmosferi, zemljištu i vodi, utvrdile bi se devastirajuće razmere privatne monetarne ekonomije i neoliberalne tržišne privrede po prirodu i čoveka.
Sa druge strane veliki broj ljudi na planeti gladuje i ne poseduje osnovne uslove za život. Uz državnu kontrolu monetarnih resursa i njihovo usmeravanje na poboljšanje životnih uslova ugroženih slojeva stanovništva ovi problemi bi se mogli rešiti. To podrazumeva stvaranje novca isključivo od strane države, podržavljenje bankarskog sistema kako bi se prestalo sa crpljenjem državnih resursa kroz bankarski sistem i kako bi se prihodi banaka koristili za opšte dobro, uz istovremeno smanjenje kamata, odnosno njihovog ukidanja, kada za to budu stvoreni uslovi.
