Antifašizam je jedna od najvećih političkih mistifikacija 20. veka, a patentirao ju je Josif Visarionovič Džugašvili kao formu klasne saradnje nasuprot klasnoj borbi.
Sve „normalne“ buržoaske partije su antifašističke partije, kao i najveći deo buržoazije. Fašizam je diktatura krupnog i finansijskog monopolnog nacionalnog kapitala i poslednje je oružje buržoaske kontrarevolucije protiv neposredne opasnosti proleterske revolucije. Srednja i sitna buržoazija ne vole nikakvu jaku, glomaznu i skupu državu, pa ni fašističku. Ne samo iz ideoloških razloga njenog liberalizma, nego pre svega zato što takva država znači i veće poreze i manje profite (koji su sama esencija buržoaske egzistencije).
Samo strah od radničkog pokreta i revolucije može buržoaziju naterati da se bezuslovno pokori dominaciji krupne buržoazije i prihvati neku formu diktature – bonapartističku ili fašističku – kao „manje zlo“.
Prvi pokušaj fašističkog puča u 20. veku je Kornilovljev pokušaj puča protiv Privremene vlade Kerenskog u avgustu 1917. godine. U tom periodu ruske revolucije, boljševička partija je bila zabranjena i u ilegali je zbog julskih demonstracija. Uprkos tome, boljševička partija je bila najuticajnija partija među revolucionarnim petrogradskim radnicima i upravo ona ih mobiliše i razbije Kornilovljeve trupe, što vladu Kerenskog prisiljava da ukine zabranu boljševičke partije i ova opet izlazi iz ilegale. Ni u jednom trenutku te krize boljševicima ni na um ne padaju nikakvi politički savezi niti blokovi sa partijama liberalne buržoazije. Kao ni pre i posle nje. Naprotiv. Centralna parola boljševičke partije od prvih dana revolucije je zahtev za izbacivanje iz vlade buržoaskih partija i formiranje koalicione vlade radničkih partija. To je politika klasne borbe nasuprot menjševičkoj oportunističkoj politici klasne saradnje sa „demokratskom“ buržoazijom. To je politika jedinstvenog radničkog klasnog fronta nasuprot svakoj politici svetih nacionalnih unija i narodnog fronta. Sa tom politikom boljševicima je uspelo da osvoje većinu na drugom kongresu sovjeta, da zbace privremenu vladu i formiraju koalicionu revolucionarnu sovjetsku vladu u kojoj su oni većina.
Ta politika klasne borbe i klasnog fronta potpuna je suprotnost politici klasne saradnje i nacionalnih unija (narodnih frontova) sa buržoaskim liberalnim partijama. „Teorijski“ temelji za tu politiku klasne saradnje postavljeni su sa „teorijama“ „socijalizma u jednoj zemlji“ i „miroljubive koegzistencije“ – „teorijama“ koje su zapravo politička forma kontrarevolucionarnog pakta između imperijalizma i staljinističke birokratije. Staljin je te „teorije“ prvi put formulisao 1926. godine – dve godine posle Lenjinove smrti. Za Lenjinovog života na slične teorije niko nije ni pomišljao. Kada je Čičerin jednom prilikom pokušao takav neki manevar na jednoj međunarodnoj diplomatskoj konferenciji, Lenjin je u vladi smesta zatražio njegov opoziv i upućivanje u neki psihijatrijski azil na lečenje. Još 1927. nesrećni Karl Radek podsmevao se „socijalizmu u jednoj zemlji“ pitajući zašto onda ne bi bio moguć i „socijalizam u jednom selu“ ili „socijalizam u jednom javnom pisoaru“. Tek sa konačnom pobedom staljinizma „socijalizam u jednoj zemlji“ objavljen je temeljnim principom „marksizma“ i „socijalizma“. Otuda je staljinizam zapravo prva ozbiljna inkarnacija nacional-socijalizma. Hitlerova varijanta tada je bila još uvek u senci.
Staljinizam neprestano oscilira između ultralevičarske i ultradesničarske politike. Krajem 20. godina se okončava period njegovog medenog meseca sa seljaštvom i NEP-ovskom buržoazijom i staljinistički aparat se okreće ultralevoj politici ubrzane industrijalizacije, kolektivizacije i „klasnog fronta“. Politika klasnog fronta tu je sektaška politika prema svim drugim organizacijama radničkog pokreta, a naročito prema socijaldemokratskim partijama koje su još uvek većinske radničke partije u većini velikih evropskih zemalja.
Ona u Nemačkoj 1932. znači vođenje izrazito agresivne sektaške ultraleve politike protiv „socijalfašizma“, tj. protiv socijaldemokratije koja se označava kao „blizanac fašizma“, a za eventualnu pobedu fašizma na izborima ta politika tvrdi da će samo ubrzati revoluciju i rušenje i fašizma i njegovog goreg „socijaldemokratskog blizanca“. Uprkos takvoj moćnoj podršci staljinizma, fašizam nikada nije osvojio parlamentarnu većinu ni na jednim izborima u Nemačkoj. Tek sa mandatom koji dobija od Hindenburga i krupnog kapitala, Hitleru uspeva da početkom 1933. formira manjinsku koalicionu vladu, da zabrani najpre KP, a potom i socijaldemokratiju i sve radničke organizacije, da već u februaru otvori prve konc-logore, a da u julu 1933. konačno preuzme svu vlast pučem protiv Rajstaga koga raspušta. To su istorijske činjenice koje rado zaboravljaju „teoretičari“ fašizma kao „pokreta masa“.
Tek posle toga Staljin postaje svestan kako mu se njegova sektaška politika može olupati o glavu i da je pitanje napada fašističke Nemačke na sovjetski savez samo pitanje vremena. Zbog toga on pokušava da sklopi savez protiv fašističke Nemačke sa „demokratskim“ buržoaskim vladama. Godina 1934. je godina rođenja antifašizma kao ideologije i političkog pokreta. Antifašizam je jedna od najvećih političkih mistifikacija 20. veka, a patentirao ju je Josif Visarionovič Džugašvili kao formu klasne saradnje nasuprot klasnoj borbi. To je nova formula „miroljubive koegzistencije“ socijalizma i imperijalizma – savez sa „demokratskim“ imperijalizmom protiv fašističkog imperijalizma. Radnički pokret i njegove borbe u toj formuli su tek moneta za potkusurivanje među antifašističkim kontrarevolucionarnim saveznicima. Strategija klasne borbe i klasnog fronta se definitivno odbacuje kao „sektaška“.
Ta politika dovešće do pobede fašizma u Španiji i do poraza francuske revolucije 1936. godine. Njene žrtve su i mnogi kadrovi Kominterne koje Staljin likvidira zbog toga što ukazuju na pogubne posledice te politike. To je slučaj i sa CK KPJ koga Staljin, u direktnoj saradnji sa jugoslovenskom policijom, likvidira 1937. godine, da bi na mesto Milana Gorkića (Josipa Čižinskog) instalirao svog agenta Josipa Broza.
Čemberlenova kapitulacija pred Hitlerom u Minhenu 1938, lojalna saradnja američke i evropskih „demokratskih“ buržoazija i njenih vlada sa Hitlerom, prisiljavaju Staljina da shvati da su njegovi „demokratski“ antifašistički saveznici itekako spremni da ga izdaju i da sa njim podele SSSR kao ratni plen. Zbog toga i on njima okreće leđa i sklapa sramni pakt sa Hitlerom u avgustu 1939. godine. Antifašizam i narodni frontovi nestaju bukvalno preko noći sa svetske političke scene za naredne dve godine. Nova Staljinova politička formula je „antiimperijalizam“, pri čemu se fašistička Nemačka ne smatra jednom od imperijalističkih sila, nego miroljubivom i prijateljskom državom. Tu epizodu staljinisti i svi njihovi derivati bi najrađe da zaborave i izbrišu iz istorije. Pakt Hitlera i Staljina značio je i Staljinovu izričitu zabranu komunističkim partijama zemalja da učestvuju u oružanim narodnim ustancima protiv nemačke okupacije. Jugoslovenski komunisti su pre jula 1941. direktno kršili partijsku disciplinu kada su se oružano suprotstavljali okupatoru. U Hrvatskoj su, sabotažom njihovog begstva od strane CK KPJ, žrtvovani komunistički zatočenici ustaškog logora u Kerestincu , da bi se sprečilo da podignu antifašistički ustanak.[1] U Srbiji se skriva činjenica da je kraljevački partizanski odred formiran pre 22. juna 1941, tj. pre „verolomnog i mučkog“ (Staljinova formulacija) napada Nemačke na Sovjetski savez. U Bosni se Kozarački partizanski odred Simeuna Šolaje kvalifikuje kao „četnički odred koji je prešao na stranu NOV-a“. Staljin je uvek bio veoma revnostan u dokazivanju svoje lojalnosti svojim kontrarevolucionarnim saveznicima.
Antifašizam i narodni frontovi vaskrsavaju sa antifašističkim savezom Ruzvelta, Čerčila i Staljina posle Hitlerovog napada na Sovjetski savez. Staljin oštro kritikuje Tita što je dozvolio da partizanska Prva proleterska briga, formirana u Rudom 21. decembra 1941.[2] godine, dobije ime koja asocira na „sektašku“ (sic!) klasnu borbu i marksizam. Jer, to bi moglo zabrinuti i naljutiti njegove moćne antifašističke saveznike, pa čak ih i navesti da posumnjaju u njegovu najdublju kontrarevolucionarnu lojalnost. Staljin je Tita najoštrije kritikovao i zbog pokušaja da se formira zajednički balkanski štab partizanskih pokreta balkanskih zemalja. „Krivica“ za taj pokušaj je prebačena na niže partijske kadrove na terenu i CK KPJ je oštro ukorio Svetozara Vukmanovića Tempa što je to dozvolio.
Antifašistički savez brzo postaje glavna snaga svetske kontrarevolucije. Njegove žrtve su grčka revolucija – direktno izručena britanskim intervencionističkim trupama. Njegova najveća žrtva na balkanu je program Balkanske socijalističke revolucije koja je bila zvanični deo programa svih komunističkih partija Balkana do 1948. godine. Njegova sledeća žrtva je sabotirana revolucionarna mobilizacija evropskih radnika posle 1943. godine.
Posle Drugog svetskog rata nastavlja se sa razvojem klasne saradnje i mita o antifašizmu i antifašističkoj koaliciji kao istinskim nosiocima demokratije i slobode. Danas taj mit preuzima i neguje korporativistička i totalitarna Evropska unija, čiji „parlament“ štancuje rezolucije kojima izjednačava fašizam. staljinizam, boljševizam, komunizam i marksizam. Srpski EUropejski liberali i „demokrati“ nimalo ne zaostaju u tom egzaltiranom naporu blokiranja svakog istinskog demokratskog pokreta ćorsokacima lažnih alternativa: „šovinizam i nacionalizam ili NATO-pacifizam“[3], „rat ili EU i NATO okupacija“, „fašizam ili antifašizam“. Svaki pokušaj da se ukaže na zajednički kontrarevolucionarni, imperijalistički i neokolonijalistički karakter tih „alternativa“ dočekuju sa agresivnom i histeričnom mas-medijskom kakofonijom. Posebno su agilni u pokušajima da u zamku tih lažnih „alternativa“ uvuku nezadovoljnu omladinu i kanališu njen politički razvitak u šminkerski i kontrarevolucionarni EUropejski antifašizam – nasleđe „velikih antifašista“ Staljina, Ruzvelta i Čerčila.
Sve EUropejske vlade sa simpatijama gledaju na takav antifašistički razvoj i kanalisanje pokreta buntovne omladine. Antifašistički pokreti i inicijative niču kao pečurke posle kiše, naporedo sa njihovim fantomskim fašističkim pandanima – fašisoidnim policijskim bandama tipa „Obraz“ i nacstroja. Ti zbunjeni i sluđeni mladi ljudi često uleću u groteskne i komične političke nesporazume. Tako je na antifašističkom sajtu Antifa Beograd (http://antifabgd.net/), sa sajta Pokreta za slobodu (www.freedomfight.net)[4] prenešen moj tekst „Upotreba Srebrenice za produžavanje jugoslovenskog rata ’mirnim’ sredstvima – partnerski podeljene uloge šovinizma i NVO NATO-pacifizma“. Internet adresa Pokreta za slobodu stidljivo nije navedena. Tekst je objavljen ispod standardnog zaglavlja tog sajta u čijem desnom uglu su precrtana nacistička svastika i precrtani srp i čekić! Pravi EUropejski i NATO-pacifistički antifašizam i antikomunizam antifašističkog „parlamenta“ antifašističke totalitarne EU! Ti mladi antifašisti verovatno misle da mi odaju posebnu počast i priznanje takvim objavljivanjem mog teksta. A ja se najdublje gnušam i stidim i za njih i za sebe zbog toga što oni nisu svesni dubine i težine gluposti i moralne i političke kaljuga u koju padaju takvim nasedanjem na političke manipulacije antifašističke totalitarne Evropske unije. Link na taj Antifa sajt je potom prenešen na još jedan – transseksualni – antifašistički sajt Queer Beograd (http://www.queerbeograd.org/) – opet bez navođenja internet adrese Pokreta za slobodu. Alal vam pomodni EUropejski „demokratski“ antifašizam senilna mlada gospodo!
Na kraju, podsetiću još jednom na jedan od temeljnih principa radničkog pokreta i marksizma:
Radnički pokret i marksizam prihvataju klasnu saradnju i savez samo sa jednom ugnjetenom klasom – sa seljaštvom, tj. sa revolucionarnom sitnom buržoazijom. Formule te saradnje su radničko-seljački savez, borba za radničko-seljačku vladu, dosledna antiimperijalistička borba i antiimperijalistički front. Ni u tom savezu, radnički pokret se ni najmanje ne odriču ni dela svoje klasne nezavisnosti. Radnički pokret i marksizam su antifašistički time što su dosledno antimperijalistički i ne ulaze ni u kakav savez sa „demokratskim“ ili „svojim“ imperijalizmom protiv nedemokratskih ili „tuđih“ imperijalizama.
__________________________________________
[1] Vladimir Bakarić, jedan od Titovih dugogodišnjih najbližih hrvatskih saboraca, negde pred svoju smrt, izlanuo se u jednom intervjuu kako je, nakon osnivanja NDH, sreo na ulici u Zagrebu Milu Budaka, državnog tužioca NDH i veterana ustaškog pokreta. Bakarić kaže da se s Budakom samo zbunjeno pozdravio pošto mu nije bilo sasvim jasno da li su oni još uvek saveznici ili nisu. Hrvatskim levim komunistima, zatočenim u to vreme u ustaškom Kerestinačkom logoru, bilo je to itekako jasno.
[2] Inače, 21. decembra pada Staljinov rođendan i to formiranje Prve proleterske brigade trebalo je da bude poklon i čestitka KPJ Staljinu za rođendan. Taj dan je do 1948. slavljen kao dan Jugoslovenske narodne armije. Posle raskida sa Staljinom, Dan armije je naprosto pomeren na 22. decembar.
[3] Posebna staljinistička i anglosaksonska antifašistička tradicija je ukidanje distinkcije između šovinizma i nacionalizma. Izraz nacionalizam nije imao nikakvu negativnu konotaciju dok god je dominantan jezik u svetskoj diplomatiji bio francuski jezik. Francuski jezik je obogatio internacionalnu političku leksiku izrazom šovinizam upravo zbog nužnosti da se ta dva politička fenomena i njihovi sadržaji jasno razgraniče. Tek posle prvog svetskog rata, sa prevlašću engleskog jezika, kao jezika anglosaksonskog imperijalizma, u svetskoj diplomatiji, izraz „nacionalizam“ počinje da dobija negativne konotacije i počinje da se briše distinkcija između njega i šovinizma.
[4] “Pokret za slobodu” politički više praktično ne postoji i redukovan je na vlasnika tog sajta, Milenka Srećkovića i 2-3 njegova bliska rođaka i prijatelja. Bio se oformio se kao “balkansko-zapatistička” grupica sa ambicijom da igra ulogu posrednika, pomiritelja i balansera između najraznorodnijih beogradskih levičarskih grupica. U toj svojoj neartikulisanoj “međulevičarskoj” ambiciji došli su dotle da i najcrnju korumpiranu sindikalnu birokratiju prihvataju za “leve” saveznike, pa su direktno pomogli toj birokratiji da uzme pod svoju kontrolu štrajk radnika male firmice Zastava elektro iz Rače kragujevačke i da protest tih radnika izoluje i razbije. Da bi to prikrio, Milenko Srećković je ugušio cenzurom i sopstveni sajt i malobrojni diskusioni forum na njemu. Od tada ovaj tekst više ne postoji na tom sajtu, kao ni brojni drugi tekstovi istog autora.
