„Ljudi jednom u životu daju riječ, i ona ostaje ili se pogazi, ja sam dao riječ da ću biti uz ovu zemlju kada joj bude teško“- major Milan Tepić
Dana 29. septembra navršava se tačno 22 godine od herojske pogibije, danas pomalo zaboravljenog oficira Jugoslovenske Narodne Armije - majora Milana Tepića. Naime, pre dve decenije u jeku početka ratnih zbivanja na prostoru bivše Jugoslavije u opkoljenoj kasani u selu Bedeniku kod Bjelovara zatekao se major Tepić,sa nekolicinom vojnika i oficira koji nisu dezertirali i dozovolili paravojnim hrvatskim formacijama zauzimanje skladišta municije i oružja.
Šta se u Bjelovaru desilo krajem septembra 1991? Jedinice 265. Motorizovane brigade JNA, koje su činile osnovu garnizona, bile su u rasulu, jer je veliki broj vojnika ne srpske nacionalnosti napustio kasarnu "Vojinović" gde je brigada bila smeštena, a njima su se priključili skoro svi oficiri i podoficiri Hrvati. Pojedine jedinice, u odsustvu borbene strategije, bile su upućivane prema Daruvaru i Pakracu ili su zauzimale odbrambene položaje oko grada, ali im je posle nekog vremena naređeno da se vrate u kasarnu. Kasarna koja je danima bila bez vode i struje, najbrutalnije napadana, a porodice vojnika koji nisu uspeli da se tu sklone, u samom Bjelovaru podvrgnute su najstrašnijem progonu. Na moral je, osim učestalih poziva na predaju, uticalo i isključenje struje i vode, nedostatak hrane...
Pošto je izostala pomoć, komandant brigade pukovnik Rajko Kovačević naredio je obustavu dalje odbrane kasarne, odlaganje oružja, predaju vojnika i starešina i njihovo postrojavanje u krugu kasarne, nakon čega su "zenge" ušetale u kasarnu iz koje se više nije pružao otpor. Jure Šimić, u svojstvu predsednika Kriznog štaba Bjelovara, naredio je da se zarobljeni vojnici i starešine skinu do pojasa, a potom su iz stroja izvedeni komandant Kovačević i njegovi pomoćnici, potpukovnik Miljko Vasić i kapetan I klase Dragiša Jovanović. Naočigled svih postrojenih ...
„Ljudi jednom u životu daju riječ, i ona ostaje ili se pogazi, ja sam dao riječ da ću biti uz ovu zemlju kada joj bude teško“- major Milan Tepić
Dana 29. septembra navršava se tačno 22 godine od herojske pogibije, danas pomalo zaboravljenog oficira Jugoslovenske Narodne Armije - majora Milana Tepića. Naime, pre dve decenije u jeku početka ratnih zbivanja na prostoru bivše Jugoslavije u opkoljenoj kasani u selu Bedeniku kod Bjelovara zatekao se major Tepić,sa nekolicinom vojnika i oficira koji nisu dezertirali i dozovolili paravojnim hrvatskim formacijama zauzimanje skladišta municije i oružja.
Šta se u Bjelovaru desilo krajem septembra 1991? Jedinice 265. Motorizovane brigade JNA, koje su činile osnovu garnizona, bile su u rasulu, jer je veliki broj vojnika ne srpske nacionalnosti napustio kasarnu "Vojinović" gde je brigada bila smeštena, a njima su se priključili skoro svi oficiri i podoficiri Hrvati. Pojedine jedinice, u odsustvu borbene strategije, bile su upućivane prema Daruvaru i Pakracu ili su zauzimale odbrambene položaje oko grada, ali im je posle nekog vremena naređeno da se vrate u kasarnu. Kasarna koja je danima bila bez vode i struje, najbrutalnije napadana, a porodice vojnika koji nisu uspeli da se tu sklone, u samom Bjelovaru podvrgnute su najstrašnijem progonu. Na moral je, osim učestalih poziva na predaju, uticalo i isključenje struje i vode, nedostatak hrane...
Pošto je izostala pomoć, komandant brigade pukovnik Rajko Kovačević naredio je obustavu dalje odbrane kasarne, odlaganje oružja, predaju vojnika i starešina i njihovo postrojavanje u krugu kasarne, nakon čega su "zenge" ušetale u kasarnu iz koje se više nije pružao otpor. Jure Šimić, u svojstvu predsednika Kriznog štaba Bjelovara, naredio je da se zarobljeni vojnici i starešine skinu do pojasa, a potom su iz stroja izvedeni komandant Kovačević i njegovi pomoćnici, potpukovnik Miljko Vasić i kapetan I klase Dragiša Jovanović. Naočigled svih postrojenih vojnika, prebeg iz JNA i njihov dojučerašnji kolega Josip Tomšić, komandant odbrane Bjelovara, streljao ih je iz svog revolvera.
Ostalo je zabeleženo da su građani Bjelovara posle ovog "herojstva" bojovnika obilazili kasarnu u kojoj su bili izloženi leševi ubijenih oficira i u mimohodu ih skrnavili pljuvanjem i mokrenjem po njima. Nekoliko dana kasnije uniformisana lica sa fantomkama na glavama odvela je i streljala u šumi "Česma", nedaleko od mesta Malo Korenovo još šest vojnika JNA, među kojima su bila i dvojica Hrvata. Dželati su uhapsili tom prilikom i Srbina Savu Kovača iz Bjelovara pod optužbom da je bio snajperista, ali je on igrom sudbine preživeo streljanje.
Za ubistvo šestorice zarobljenih pripadnika JNA i pokušaja ubistva jednog civila, hrvatsko pravosuđe je procesuiralo četvoricu pripadnika bjelovarske policije i do sada su dva puta oslobađani, prvi put u decembru 2001. Godine od Županijskog suda u Bjelovaru, a drugi put u februaru 2005. Godine od suda u Varaždinu, i to oba puta "zbog nedostatka dokaza". Za ubijene oficire, niko nije odgovarao.
Dok je trajao napad na kasarnu "Vojinović", oko 400 hrvatskih vojnika napalo je kasarnu ucentru grada u kojoj su bila trojica oficira JNA i desetak vojnika koji su se odmah predali, dok je druga grupa zauzela radarsku stanicu. Treća grupa u kojoj su uglavnom bili Varaždinci, napala je skladište municije i eksploziva sa ciljem da ga zauzme.
Major Tepić, koji je znao da neće dobiti nikakvu milost od napadača, naredio svim svojim vojnicima da se udalje od magacina i kasarne, a malo je poznato da njegov savet nije poslušao jedino tada devetnaestogodišnji vojnik Stojadin Mirković iz sela Gornje Leskovice kod Valjeva. Stojadin Mirković je zajedno sa majorom Tepićem do poslednjeg momenta branio položaj ispred kasarne, sve dok njegov oklopni transporter nije pogođen. Još je strašnija činjenica da je Stojadin Mirković uspeo da pogodi nekoliko dojučerašnjih Tepićevih kolega, koji su Jugoslaviju i zemlju koja im je sve pružila zloupotrebili na najgori mogući način. Kao znak odmazde kasnije je streljan oficir Ranko Stefanović, čovek, Jugosloven, koga više niko ne spominje.
Kada je video da se kasarna više ne može braniti, major Tepić je sačekao da se krug objekta napuni „oslobodicima“, pa je preko akumulatora sa svog automobila spojio varnicu na ogromnu količinu eksploziva i zauvek časno otišao u legendu.
Tom prilikom stradao je veliki broj napadača. Iako je hrvatska strana priznala gubitak 11 ljudi, procene se kreću i do 200 poginulih, a to potvrđuje i velikibroj nestalih koje njihova rodbina još i dan-danas traži.
Danas ulica kod bolnice dr Dragiša Mišović u Beogradu, kao i kasarna u Jakovunosi ime majora Milana Tepića. Ulica u Novom Sadu je nažalost promenila svoj naziv, dolaskom nekih ljudi koji očigledno cene neke druge vrednosti. Vojska republike Srpske je ustanovila orden Milana Tepića, kao jedno do najviših priznanja, sa obzirom da je major bio rodom sa prostora Podkozarja.